De kurkentrekker en iets nieuws leren. Wat hebben die twee dingen met elkaar gemeen? Ik was bij een vriendin een wijntje aan het drinken. Haar vader is sommelier, maar zij kon er niet zo veel van. Ik schrijf ‘kon’ en niet ‘kende’, omdat zij iets niet kon: de ouderwetse kurkentrekker gebruiken. Je weet wel; zo’n schroef die je met je hand moest draaien en vervolgens iets tegen de rand van de fles aanzetten en omhoog wippen. Ze was, net als ik trouwens, zo’n moderne kurkentrekker gewend; eentje die helemaal om de hals heen sloot, en je alleen maar hoefde te draaien.. en PLOP. Kurk getrokken.
Haar vader vond dat ze het maar eens moest leren te doen met de ouderwetse kurkentrekker. Ik was het daar mee eens. Het is toch veel mooier om het op de echte manier te doen?
Is dat wel zo? Is het echt mooier of beter om het op die manier te doen? De nieuwerwetse kurkentrekker is veel gemakkelijker, trekt minstens even goed en is nog veel mooier ook! Bij haar zit er een flamingo op de kurkentrekker. Toch voelt het intuïtief als beter aan, die oude kurkentrekker. Doen we dit trouwens niet de hele tijd? Kinderen moeten blijven schrijven, terwijl typen veel sneller gaat. Als kinderen schrijven, ontwikkelen ze betere motoriek en onthouden ze beter wat ze schrijven, dan wat ze intikken. Het behouden van de vaardigheid ‘schrijven’ is dus nuttig. Zit er ook zo’n verborgen nut in de ouderwetse kurkentrekker?
Het gaat me natuurlijk helemaal niet om die kurkentrekker. Het zal mij een zorg zijn als die verdwijnt. Dit verhaaltje is toepasbaar op bijna alles. We zouden soms wat harder moeten nadenken waarom we iets willen vernieuwen, of juist hetzelfde willen houden. Het kan zomaar zijn, dat we door iets te behouden het ons moeilijker maken, of door iets te vernieuwen we iets belangrijkers verleren.
